Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2025 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia del. Karolina Gonet-Szwarga
Protokolant:	Magdalena Bańka

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2025 roku w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. w W.

przeciwko A. M.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji wniesionej przez stronę powodową

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie V Wydziału Gospodarczego

z dnia 18 czerwca 2024 roku, sygn. akt V GC 311/23

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu treść:

„I. Pozbawia tytuł wykonawczy, w postaci odpisu wyroku Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w W. XVII Wydziału Gospodarczego wydanego w dniu 21 kwietnia 2023 roku pod sygnaturą akt (...), opatrzonego sądową klauzulą wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w W. XVII Wydziału Gospodarczego z dnia 9 sierpnia 2023 roku, wykonalności:

1.  w części co do punktu I, to jest do kwoty 7 180,00 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonymi od dnia 28 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

2.  w całości co do punktu III wyroku,

II. Zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 2 767,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się tej części wyroku do dnia zapłaty.”

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1 300,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się tej części wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt V Ga 97/24

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 31 marca 2025 r. sporządzone na podstawie art. 505 ¹³ k.p.c.

apelacja strony powodowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. spowodowała zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 18 czerwca 2024 roku, sygn.. akt V Gc 311/23.

W treści niniejszego środka odwoławczego – poza zarzutem skierowanym bezpośrednio przeciwko art. 233 § 1 k.p.c. – znalazły się zastrzeżenia odnoszące się do błędnego ustalenia podstawy faktycznej zaskarżonego orzeczenia oraz poczynienia przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Należy jednak wskazać, że sprawa była prowadzona w postepowaniu uproszczonym, w którym, zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 k.p.c., apelację można oprzeć na zarzutach: naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Nie można zatem w postepowaniu uproszczonym zgłaszać zarzutów dotyczących sprzeczności ustaleń faktycznych z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zatem Sąd Odwoławczy nie będzie się odnosił do tego zarzutu.

Poddając analizie zarzut naruszenia wyznaczonych normą przepisu w art. 233§ 1 k.p.c. reguł oceny dowodów, podnieść należy, że Sąd wiarygodność i moc dowodów ocenia według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia. Dla skutecznego podniesienia zarzutów naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niezbędne jest zatem wykazanie – przy użyciu argumentów jurydycznych – że Sąd naruszył ustanowione w nim zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów, a więc że uchybił podstawowym regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów oraz że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., III CKN 1169/99, OSNC z 2000 r., Z. 7-8, poz. 139; wyrok Sadu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, LEX nr 177263; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. akt I ACa 1033/12, LEX nr 1246686). Nieskuteczny jest zatem zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, polegający jedynie na odmiennej interpretacji dowodów zebranych w sprawie, bez jednoczesnego wykazania, że ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów. Pamiętać bowiem należy, że na sądzie ciąży obowiązek wyciągnięcia w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wniosków logicznie poprawnych, zaś w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego ustawodawca przyznał sądowi swobodę, pod warunkiem, że ocena ta nie jest jednak sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1996 r., II CRN 173/95, Lex nr 1635264). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX nr 56906; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 1316/00, LEX nr 80273). Same, nawet poważne, wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez Sąd I instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez Sąd II instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2005 r. III CK 73/05, LEX nr 187032).

Przy uwzględnieniu powyższych wskazań należało przyjąć, że Sąd I instancji dokonując oceny dowodów dopuścił się naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.. Mianowicie w Sąd I instancji nie zauważył, że do pisma procesowego z dnia 24 listopada 2024 roku, a stanowiącego replikę na odpowiedź na pozew, strona powodowa załączyła dowody z dokumentów w postaci sprzeciwu (...) sp. z o.o. (poprzednika prawnego strony powodowej) z dnia 6 lipca 2021 roku w sprawie o sygnaturze (...) toczącej się przed Sądem Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy w W. VIII Wydział Gospodarczy. W toku postepowania Sąd Rejonowy nie pominął tego pisma strony powodowej ani tez nie pominął wniosków dowodowych w nim zawartych, zatem na podstawie art. 243 ² k.p.c., dokumenty znajdujące się w aktach sprawy lub do nich dołączone stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia.

Z dokumentów tych wynika, że w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty datowanego na dzień 6 lipca 2021 roku, zgłoszonego w sprawie (...), (...) sp. z o.o. W. wskazała i załączyła postanowienie Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w W. z dnia 23 czerwca 2020 roku, w sprawie (...) wskazujące sąd i datę postanowienia, którym otwarto przyspieszone postępowanie restrukturyzacyjne wobec (...) sp. z o.o. Z treści tego pisma pozwany mógł nie tylko ustalić rodzaj toczącego się postępowania restrukturyzacyjnego, jak również właściwy sąd i sygnaturę sprawy. Z treści postanowienia mógł również uzyskać informację czy powołane nadzorcę sądowego lub zarządcę sądowego i uzyskać dane tej osoby. W tej sytuacji wywody sądu pierwszej instancji, że pozwany miał tylko ogólną wiedzę o toczącym się postępowaniu restrukturyzacyjnym wobec strony powodowej a w szczególności, że przez cały okres toczącego się postępowania przed sądem warszawskim nie został poinformowany o sądzie prowadzącym postępowanie restrukturyzacyjne, rodzaju postępowania restrukturyzacyjnego oraz sygnatury sprawy nie mogą się ostać. Załączony odpis postanowienia o otwarciu przyspieszonego postępowania restrukturyzacyjnego umożliwiał A. M. zidentyfikowanie sądu i postępowania restrukturyzacyjnego oraz przystąpienie do tego postępowania .

Rację ma Sąd Rejonowy wskazując że strona powodowa nie wykazała wierzytelności pozwanego jako spornej we wniosku o otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego. Należy jednak mieć na względzie treść art. 166 prawa restrukturyzacyjnego, który stanowi, że układ wiąże wierzycieli, których wierzytelności według ustawy są objęte układem, chociażby nie zostały umieszczone w spisie wierzytelności, zaś układ nie wiąże wierzycieli, których dłużnik nie ujawnił i którzy nie byli uczestnikami postępowania.

Brak związania wierzyciela układem wymaga wystąpienia łącznie dwóch przesłanek pierwszej nieujawnienia wierzyciela w spisie wierzytelności i nieuczestniczenie przez wierzyciela w postępowaniu. Układ wiąże także wierzyciela nieujawnionego przez dłużnika, nawet rozmyślnie, o ile wierzyciel ten wiedział o otwarciu postępowania układowego, gdyż nie sposób premiować wierzyciela, który nie działa w postępowaniu, o którym ma wiedzę, zwłaszcza że takie niedziałanie może być celowe, tj. może zmierzać do uchylenia się od skutków przyszłego układu. (tak Piotr Zimmerman w Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2024). Fakt, że A. M. nie mógł zgłosić sprzeciwu od spisu wierzytelności, z uwagi na brak możliwości prawnej, jako konsekwencji regulacji art. 90 ustawy prawo restrukturyzacyjne, nie pozbawiał pozwanego całkowicie możliwości uczestniczenia w przyspieszonym postępowaniu restrukturyzacyjnym. Mianowicie, zgodnie z art. 107 ust. 3 prawa restrukturyzacyjnego, sędzia-komisarz może na wniosek wierzyciela i po wysłuchaniu dłużnika dopuścić do udziału w zgromadzeniu wierzycieli wierzyciela, którego wierzytelność jest uzależniona od warunku zawieszającego lub jest sporna i została uprawdopodobniona. Sumę, według której oblicza się głos tego wierzyciela, sędzia-komisarz oznacza stosownie do okoliczności. Oczywiście od uznania wierzytelności w zatwierdzonym spisie wierzytelności zależy prawo do uczestniczenia w zgromadzeniu, jak i prawo do głosowania na nim. Krąg wierzycieli uprawnionych do udziału w zgromadzeniu i w głosowaniu na nim ulec może rozszerzeniu, po dopuszczeniu na wniosek wierzyciela, do udziału postanowieniem sędziego-komisarza wierzycieli posiadających: wierzytelności sporne, ale uprawdopodobnione, wierzytelności uzależnione od warunku zawieszającego. Pozwany uzyskał wiedzę o toczącym się wobec strony powodowej postępowaniu restrukturyzacyjnym przy doręczeniu mu odpisu sprzeciwu datowanego na dzień 6 lipca 2021 roku, to jeszcze w miesiącu lipcu 2021 roku lub w początkach sierpnia 2021 roku pozwany posiadał wszystkie niezbędne informacje o postępowaniu restrukturyzacyjnym. Układ strony powodowej z wierzycielami. Tymczasem obwieszczeniem z dnia 8 kwietnia 2022 roku sędzia komisarz wskazał, że postanowieniem z dnia 29 marca 2022 roku określił sposób głosowania nad układem, a układ został zatwierdzony postanowieniem z dnia 21 grudnia 2022 roku.

W konkluzji należało stwierdzić, że wywiedziona apelacja doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowie zgodnie z żądaniem skarżącego, w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.

Zmiana wyroku prowadziła również do zmiany rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu, o których orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w całości, zatem należało zasądzić od pozwanego A. M. na rzecz strony pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 2.767 zł tytułem zwrotu kosztów postepowania. O odsetkach od tych kosztów orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Również na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. należało rozliczyć koszty postępowania odwoławczego. Strona pozwana poniosła koszty w kwocie 1.300 zł, na które składa się kwota 400 zł tytułem opłaty od apelacji oraz kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Rozliczając te koszty należało więc zasądzić od pozwanego na rzecz strony powodowej wskazaną wyżej kwotę tytułem kosztów postępowania apelacyjnego wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się tej części wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 § 11 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.