Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania Z. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 lipca 2013 roku nr (...)

oraz od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 lipca 2013 roku nr (...)

w sprawie Z. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość kapitału początkowego oraz prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym

1.  oddala odwołanie od decyzji z dnia 26 lipca 2013 roku w sprawie o emeryturę;

2.  umarza postępowanie w sprawie z odwołania od decyzji z dnia 15 lipca 2013 roku o ustaleniu kapitału początkowego.

Sygn. akt IV U 1519/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 10 stycznia 2014 r.

Decyzją z dnia 26.07.2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił Z. Ł. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów, określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie 2 lata, 1 miesiąc i 16 dni takiej pracy. Do stażu tego organ rentowy nie doliczył wnioskodawcy okresów zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S.A. od 01.01.1976 r. do 30.04.1986 r. i od 05.10.1993 r. do 31.12.1998 r. na stanowisku ślusarza robót spawalniczych i montera AKP, ponieważ w przedłożonym przez wnioskodawcę świadectwie wykonywania pracy
w szczególnych warunkach nie powołano się na zarządzenie resortowe, nie określono charakteru wykonywanych przez ubezpieczonego prac oraz okresów, w których pracował on na poszczególnych stanowiskach.

W odwołaniu od tej decyzji Z. Ł. domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że pozostając w zatrudnieniu
w Przedsiębiorstwie (...) S.A. od 01.01.1976 r. do 30.04.1986 r. i od 05.10.1993 r. do 31.12.1998 r. pracował w szczególnych warunkach, co wynika z treści świadectwa wykonywania pracy w takim charakterze.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Decyzją z dnia 15.07.2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227 ze zm.), ustalił Z. Ł. wysokość kapitału początkowego na dzień 01.01.1999 r. Do obliczenia podstawy wymiaru oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy uwzględnił przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne
z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1976 r. do 31 grudnia 1985 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 96,79%. Podstawę wymiaru wyliczono wskutek pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową 1.220,89 zł. Do obliczenia wysokości kapitału początkowego ZUS uwzględnił ubezpieczonemu 27 lat,
11 miesięcy i 8 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 4 dni okresów nieskładkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31.12.1998 r. wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego obliczono na 83,63%. Kapitał początkowy ustalony na dzień 01.01.1999 r. wyniósł 141.286,09 zł. Do ustalenia tej wartości Zakład nie uwzględnił wnioskodawcy okresu urlopu bezpłatnego od 01.07.1986 r. do 05.08.1988 r.

W odwołaniu od tej decyzji Z. Ł. domagał się jej zmiany i ponownego przeliczenia kapitału początkowego przy uwzględnieniu, że na urlopie bezpłatnym przebywał w okresie od 01.07.1988 r. do 05.08.1988 r., nie zaś jak to przyjął ZUS, od 01.07.1986 r. do 05.08.1988 r.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji wynika, iż okres korzystania przez wnioskodawcę z urlopu bezpłatnego został ustalony prawidłowo.

W toku postępowania, decyzją z dnia 04.12.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227 ze zm.), ponownie ustalił Z. Ł. wysokość kapitału początkowego na dzień 01.01.1999 r., przyjmując podstawę wymiaru z decyzji z dnia 15.07.2013 r. Do wyliczenia kapitału początkowego ZUS uwzględnił ubezpieczonemu 29 lat, 5 miesięcy i 6 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 4 dni okresów nieskładkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31.12.1998 r. wieku oraz okresu składkowego
i nieskładkowego obliczono na 86,26%. Kapitał początkowy ustalony na dzień 01.01.1999 r. wyniósł 147.712,84 zł. Do ustalenia tej wartości Zakład uwzględnił wnioskodawcy w stażu pracy wskazane w zaświadczeniu (...) S.A. z dnia 19.08.2013 r. (k. 10) okresy zatrudnienia odwołującego na budowach eksportowych od 12.05.1986 r. do 09.08.1986 r., od 25.08.1986 r. do 21.11.1986 r., od 30.03.1987 r. do 07.02.1988 r. i od 20.03.1988 r. do 30.06.1988 r. W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił okresów urlopów bezpłatnych, urlopów dewizowych, dni wolnych z tytułu różnicy czasu pracy oraz dni, w których pracownik nie świadczył pracy od 10.08.1986 r. do 24.08.1986 r., od 22.11.1986 r. do 29.03.1987 r., od 08.02.1988 r. do 19.03.1988 r. i od 01.07.1988 r. do 15.07.1988 r.

Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2014 r. odwołujący wniósł o umorzenie postępowania w zakresie kapitału początkowego, podnosząc, że nowa decyzja ZUS Oddział w T. z dnia 04.12.2013 r. jest dla niego satysfakcjonująca.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że Z. Ł. w dniu (...) r. ukończył 60 lat życia. Na dzień 01.01.1999 r. odwołujący udowodnił 28 lat, 2 miesiące
i 12 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Od 15.09.1953 r. odwołujący pobiera zasiłek przedemerytalny.

We wniosku z dnia 20.06.2013 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 26.07.2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił Z. Ł. przyznania prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 01.01.1976 r. do 30.04.1986 r. i od 05.10.1993 r. do 31.12.1998 r. odwołujący Z. Ł. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza robót spawalniczych
i montera aparatury kontrolno- pomiarowej (montera AKP).

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 13.09.2000 r.- k. 3 cz. I akt ZUS,

Przedsiębiorstwo to zajmowało się montażem aparatury automatyki przemysłowej na terenie różnych zakładów pracy, przeważnie w zakładach chemicznych, ale również
w kotłowniach czy w oczyszczalniach ścieków. Montaż polegał na wykonywaniu różnych czynności, takich jak cięcie za pomocą szlifierki kątowej, szlifowanie, spawanie, skręcanie, izolowanie czy malowanie, np. rur między urządzeniem cieplnym, a szafą sterowniczą. Najwięcej jednak było prac spawalniczych. W przedsiębiorstwie tym zajmowano się również montażem metalowych „korytek” do podtrzymywania kabli, które przyspawywane były do konstrukcji stalowych. Większość tych prac, ale nie wszystkie i nie zawsze, wykonywano na wysokości. W ramach dobowego wymiaru czasu pracy odwołujący realizował wszystkie te czynności, w zależności od potrzeb. Jeżeli trzeba było spawać- spawał, jak było malowanie - malował, a kiedy zachodziła potrzeba wykonania czynności izolacyjnych - izolował. Pomimo, iż nie miał uprawnień spawacza, zwykle zajmował się spawaniem i cięciem, ale podtrzymywał też spawaczowi poszczególne elementy i przygotowywał mu rurki, które obcinał szlifierką kątową. Jako monter aparatury kontrolno - pomiarowej większość czasu spędzał zaś na bazie, gdzie zajmował się wycinaniem szaf gilotyną, a następnie skręcaniem i spawaniem poszczególnych elementów szafy, którą montowano w konkretnym zakładzie.

dowód:

-

zeznania świadka J. K.- 00:12:24-00:20:08,

-

zeznania świadka K. W.- 00:24:51-00:27:41,

-

zeznania odwołującego Z. Ł.- 00:06:44-00:14:49,

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowód z dokumentu
w postaci świadectwa pracy z dnia 13.09.2000 r., a ponadto zeznania świadków
i odwołującego.

Jeżeli chodzi o dowód z dokumentu, Sąd jedynie częściowo oparł się na jego treści,
a mianowicie potwierdził sporne okresy zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) S.A., zajmowane w tym czasie przez niego stanowiska oraz wymiar czasu pracy. Nie brał natomiast pod uwagę dokonanej przez pracodawcę oceny charakteru zatrudnienia odwołującego w tym czasie zamieszczonej
w punkcie 8 tego dokumentu, ponieważ ostateczna ocena, czy ubezpieczony świadczył pracę w szczególnych warunkach, czy też nie należy do Sądu.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków J. K. i K. W. oraz słuchanego w charakterze strony Z. Ł., którzy złożyli depozycje odnośnie rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w spornych okresach. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne, a także przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Wzajemnie też ze sobą korespondowały. Z zeznań tych w sposób bezsprzeczny wynika, że w spornych okresach
w zależności od potrzeb, odwołujący wykonywał różne czynności, jak cięcie, szlifowanie, spawanie, skręcanie, izolowanie czy malowanie i nie wszystkie czynności realizował na wysokości.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

W świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa, odwołanie od decyzji ZUS Oddział w T. z dnia 26.07.2013 r. nie zasługiwało na uwzględnienie. Postępowanie wywołane odwołanie od decyzji ZUS Oddział w T.
z dnia 24.01.2013 r. podlegało zaś umorzeniu.

Zasadniczym przedmiotem postępowania w niniejszym postępowaniu było rozstrzygnięcie, czy odwołującemu Z. Ł. przysługuje tzw. wcześniejsza emerytura z zastosowaniem obniżonego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy
z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Powołana ustawa w dziale X rozdział 2 zawiera szczególną regulację przejściową, dotyczącą niektórych ubezpieczonych, zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed dniem 01.01.1999 r.

W art. 184 ustawy zostało przewidziane prawo do wcześniejszej emerytury dla zamkniętego katalogu ubezpieczonych, urodzonych po dniu 31.12.1948 r., którzy do końca 1998 r. spełnili ustawowo określone wymogi stażowe. Zróżnicowanie warunków przechodzenia na emeryturę ubezpieczonych, o których mowa w art. 184 ustawy w stosunku do innych ubezpieczonych dokonane zostało według kryterium urodzenia, ale także według kryterium posiadania na dzień 01.01.1999 r. wymaganego stażu zawodowego i ubezpieczeniowego.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy, ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31.12.1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 01.01.1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt. 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje art. 27 ustawy, w świetle którego okres ten wynosi co najmniej
20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Przepisy dotychczasowe w rozumieniu art. 184 powołanej ustawy, to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z § 1 tego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników, wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Natomiast § 2 ust. 1 stanowi, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl zaś § 4, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat oraz posiadał na dzień 01.01.1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Kwestią sporną pozostawała natomiast kwalifikacja jego pracy od 01.01.1976 r. do 30.04.1986 r. i od 05.10.1993 r. do 31.12.1998 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.A.

Odmawiając odwołującemu zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach tych okresów zatrudnienia, organ rentowy podał, że w przedłożonym przez wnioskodawcę świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie powołano się na zarządzenie resortowe, nie wskazał charakteru wykonywanych przez ubezpieczonego prac oraz okresów, w których pracował na poszczególnych stanowiskach.

Świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający takie świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się
w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych
w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej w nim podstawy prawnej. Sąd może więc prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy świadczona przez stronę praca była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr 1 lub
2 do rozporządzenia z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14.02.2012 r., III AUa 1717/11, LEX nr 1129731; wyrok SA w Katowicach z dnia 04.11.2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003; wyrok SA w Białymstoku z dnia 24.09.2008 r., III AUa 795/08, OSAB 2008/4/60-68).

Na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci zeznań świadków
i odwołującego, Sąd uznał, że od 01.01.1976 r. do 30.04.1986 r. i od 05.10.1993 r. do 31.12.1998 r. odwołujący nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach.

Jak ustalił Sąd, zajmując stanowiska ślusarza robót spawalniczych i montera aparatury kontrolno- pomiarowej w przedsiębiorstwie zajmującym się montażem aparatury automatyki przemysłowej na terenie różnych zakładów pracy, odwołujący w ramach dobowego wymiaru czasu pracy wykonywał różne czynności, począwszy od szlifowania, spawania, skręcania, montowania „korytek” do podtrzymywania kabli, czy jak na terenie bazy montowania szaf, aż do izolowania czy malowania. Większość tych prac, ale nie wszystkie, wykonywał na wysokości. Żadnej z opisanych czynności- która byłaby wymieniona w wykazach A czy B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.- nie realizował więc stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na dobowy wymiar jego czasu pracy nie składały się też wyłącznie czynności wymienione w opisanych wyżej wykazach. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie można przyjąć , iż odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace spawalnicze ( Dział XIV poz. 12) do których zresztą nie miał uprawnień , bądź też pracował na wysokości przy montażu konstrukcji metalowych ( Dział V poz.5)

Tylko zaś okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują
i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (por. np. wyrok SA w Gdańsku z dnia 12 marca 2013 r., III AUa 1702/12,
LEX nr 1294740).

Jednocześnie, pracą w szczególnych warunkach jest wyłącznie praca faktycznie wykonywana, która wymieniona została w oznaczonym wykazie „A” i „B” stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(por. np. wyrok SA w Rzeszowie z dnia 27.02.2013 r., III AUa 1221/12, LEX nr 1294841).

Reasumując, stwierdzić należało, że odwołujący nie spełnił przesłanek koniecznych do przyznania mu prawa do tzw. wcześniejszej emerytury.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd umorzył postępowanie wywołane odwołaniem od decyzji
z dnia 15.07.2013 r. o ustaleniu kapitału początkowego.

Trzeba mieć bowiem na uwadze, że w toku niniejszego postępowania w dniu 04.12.2013 r. organ rentowy wydał decyzję o ponownym ustaleniu ubezpieczonemu kapitału początkowego na dzień 01.01.1999 r. Kapitał ten wyniósł 147.712,84 zł. Do jego wyliczenia organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy 29 lat, 5 miesięcy i 6 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 4 dni okresów nieskładkowych, nie zaś jak poprzednio 27 lat, 11 miesięcy
i 8 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 4 dni okresów nieskładkowych. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład przyjął wnioskodawcy w stażu pracy wskazane
w zaświadczeniu (...) S.A. z dnia 19.08.2013 r. (k. 10) okresy zatrudnienia na budowach eksportowych od 12.05.1986 r. do 09.08.1986 r., od 25.08.1986 r. do
21.11.1986 r., od 30.03.1987 r. do 07.02.1988 r. i od 20.03.1988 r. do 30.06.1988 r., poza okresami urlopów bezpłatnych, urlopów dewizowych, dni wolnych z tytułu różnicy czasu pracy oraz dni, w których pracownik nie świadczył pracy od 10.08.1986 r. do 24.08.1986 r., od 22.11.1986 r. do 29.03.1987 r., od 08.02.1988 r. do 19.03.1988 r. i od 01.07.1988 r. do 15.07.1988 r.

Jednocześnie, na rozprawie w dniu 10 stycznia 2014 r. odwołujący wniósł
o umorzenie postępowania w zakresie kapitału początkowego, podnosząc, że nowa decyzja jest dla niego satysfakcjonująca.

W tym więc zakresie postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie
art. 477 ¹³ zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie z którym zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd- przez wydanie decyzji uwzględniającej
w całości lub w części żądanie strony- powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części.

Omawiany przepis stanowi lex specialis w stosunku do art. 182-183 k.p.c. oraz
art. 355 k.p.c. i przewiduje szczególny przypadek umorzenia postępowania, gdy- jak się podkreśla w doktrynie- dalsze jego prowadzenie jest zbędne z uwagi na to, że zaskarżona decyzja została przez organ rentowy zmieniona poprzez wydanie decyzji uwzględniającej
w całości lub w części żądanie strony (w trakcie postępowania cywilnego przed wydaniem rozstrzygnięcia w sprawie przez sąd) i ubezpieczony osiągnął swój cel.