Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania H. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 25 lipca 2013 roku nr (...)

w sprawie H. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość świadczenia

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1510/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 lutego 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 25 lipca 2013 r. odmówił H. G. przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia zgodnie z jej wnioskiem z uwzględnieniem wynagrodzenia z lat 1983-1988, uzasadniając, iż najkorzystniejszym wariantem ustalenia podstawy wymiaru świadczenia okazał się wariant dotychczasowy ze wskaźnikiem na poziomie 100,56 % obliczonym z okresu od marca 1987 r. do lutego 1988 r., tj. z ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia.

H. G. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany oraz ponownego przeliczenia przysługującego jej świadczenia rentowego. Jak podniosła decyzja ta jest dla niej krzywdząca, gdyż przedłożyła w ZUS nowe dokumenty dotyczące jej wypadku przy pracy, a przy wyliczaniu renty nie uwzględniono faktu wspomnianego wypadku i należnego jej z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu dodatku.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację z zaskarżonej decyzji, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru po przeliczeniu z najkorzystniejszego okresu zatrudnienia nie jest wyższy od poprzednio obliczonego, zatem brak podstaw do ponownego obliczenia wysokości świadczenia przysługującego ubezpieczonej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona od dnia 24.08.1988 r. pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy jakiemu uległa w dniu 24.02.1988 r. Obecnie jest to renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, która przysługuje ubezpieczonej na stałe. Od 20.05.2001 r. ubezpieczona pobiera powyższe świadczenie w zbiegu z emeryturą w wymiarze 100% renty oraz 50 % emerytury.

Dowód: akta ZUS

W dniu 10.06.2013 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne obliczenie wysokości świadczenia przedkładając zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione w dniu 21.05.2013 r. przez (...)S.A. dokumentujące zarobki wnioskodawczym osiągane w latach 1983 - 1988.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy działając na podstawie art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odmówił H. G. przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia, z uzasadnieniem, iż najkorzystniejszym wariantem ustalenia podstawy wymiaru świadczenia okazał się wariant dotychczasowy ze wskaźnikiem na poziomie 100,56 % obliczonym z okresu od marca 1987 r. do lutego 1988 r., tj. z ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia. Powyższy wskaźnik zarówno przy rencie wypadkowej jak i emeryturze ustalono na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin w oparciu o zarobki wskazane w zaświadczeniu o wysokości i zarobkach wystawionym przez (...)w dniu 25.11.1985 r.

Od tej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie.

Dowód: akta ZUS

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych zalegających w aktach organu rentowego.

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art.244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 111 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskutek wniosku odwołującej z dnia 10.06.2013 r. i złożonych przez nią dokumentów w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1983-1988 ZUS na podstawie powyższego przepisu prawidłowo sprawdził możliwe do zastosowania warianty ustalenia postawy wymiaru świadczenia.

Dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru został ustalony na podstawie obowiązującej uprzednio (przed powyższą) ustawą z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1982 r. Nr 40, poz. 267 ze zm.), a dokładniej na podstawie jej art. 16 ust. 1, to jest obliczony z ostatnich czterech kwartałów jej zatrudnienia, czyli z okresu od marca 1987 do lutego 1988 r. i wyniósł 100,56 %. Również aktualnie okazał się on być najwyższym z możliwych wskaźników w przypadku ubezpieczonej, co oznacza, iż wypłacane na jej rzecz świadczenie obliczone jest w najkorzystniejszy sposób.

Niekorzystny bowiem okazał się wariant przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia określony w art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej polegający na obliczeniu wskaźnika z 10 kolejnych lat kalendarzowych : 1981 - 1990, wybranych z 20 lat ( 1981 - 2000 ) poprzedzających bezpośrednio rok w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury. Tak ustalony wskaźnik wyniósł zaledwie 44,89 %. W tym wariancie za lata 1981 - 1982 i 1989 - 1990, w których wnioskodawczyni nie podlegała ubezpieczeniom społecznym przyjęto przychody zerowe.

Jak ustalił prawidłowo ZUS mniej korzystne jest również ustalenie podstawy wymiaru świadczenia z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o rentę wypadkową. W tym przypadku ustalenie podstawy wymiaru świadczenia z 10 kolejnych lat, to jest 1978 - 1987 wybranych z 20 lat: 1968 - 1987 dało wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie tylko 37,41 %.

Słusznie ponadto zauważył organ rentowy, iż wariant obliczenia podstawy wymiaru świadczenia z 10 kolejnych lat kalendarzowych nie będzie nigdy korzystny dla ubezpieczonej, ponieważ podlegała ona ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na przestrzeni jedynie sześciu lat : 1983 - 1988 (od 21.04.1983 r. do 14.12.1983 r. oraz od 12.07.1984 r. do 23.08.1988 r.). Przy obliczaniu podstawy wymiaru świadczenia z 10 kolejnych lat zawsze więc za przynajmniej 4 lata konieczne będzie przyjęcie przychodów zerowych.

Ponadto można wspomnieć, iż w przypadku odwołującej nie jest możliwy do zastosowania sposób ustalenia podstawy wymiaru uregulowany w art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy, tj. z 20 lat kalendarzowych, skoro wnioskodawczyni udokumentowała okres składkowy osiągnięty na przestrzeni 6 lat: 1983 – 1988, a wymagany do nabycia prawa do emerytury staż pracy został w tym przypadku uzupełniony okresami pracy w gospodarstwie rolnym i opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników.

Odnosząc się jeszcze do żądania odwołującej w którym domagała się ona dodatku do wypłacanego przez ZUS świadczenia z uwagi na doznany wskutek przebytego wypadku przy pracy uszczerbek na zdrowiu należy wspomnieć, iż obecnie obowiązujące przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie zawierają żadnej regulacji na podstawie której byłoby możliwe przyznanie takiego dodatku, czy też zwiększenie świadczenia z tego tytułu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w oparciu o powołane przepisy prawa materialnego i art. 477 ¹⁴ § 1 kpc. Sąd oddalił odwołanie.