Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: stażysta Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 lipca 2013 roku nr (...)

w sprawie A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się A. B. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1czerwca 2013 roku na trwałe.

Sygn. akt IVU 1466/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 lutego 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 18 lipca 2013 r. odmówił A. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 10.07.2013 r. został uznany za zdolnego do pracy.

A. B. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Na uzasadnienie swojego żądania podniósł, iż z uwagi na rozliczne schorzenia, w tym następstwa wypadku samochodowego nie jest w stanie podjąć zatrudnienia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. B. urodzony w dniu (...), z wykształceniem średnim o specjalności technik elektromechanik samochody, pracował jako elektryk samochodowy, ślusarz, pracownik fizyczny przy melioracji rzek. Od dnia 21.07.1991 r. do 31.05.2013 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

Odwołujący w dniu 03.06.2013 r. wystąpił z wnioskiem o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 03.06.2013 r. –k. 434 ar czIV)

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u A. B. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii, neurologii, kardiologii i specjalisty chorób wewnętrznych.

Na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej i osobistego badania biegli rozpoznali u odwołującego:

- zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego,

- przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowy,

- zespół bolesnego barku prawego z ograniczeniem ruchomości tego barku,

- stan po amputacji kciuka lewego z dysfunkcją ruchową tej dłoni,

- częściowe uszkodzenie nerwu łokciowego lewego na wysokości łokcia,

- przykurcz zgięciowy palca III prawej dłoni,

- uogólnione zmiany zwyrodnieniowe stawów kończyn z ograniczeniem ruchomości w dużych stawach kończyn,

- stan po złamaniu i leczeniu operacyjnym rzepki prawej z dysfunkcją ruchową kolana,

- przebyte złamania: łopatki prawej, żeber prawych, kłykcia przyśrodkowego piszczeli lewej, stawu skokowego lewego i miednicy,

- żylaki kończyn dolnych z zespołem pozakrzepowym prawego podudzia i zmianami troficznymi.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegli uznali odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy, trwale. Niezdolność do pracy powstała w 1991 r. i trwa nieprzerwanie przez cały czas.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, u odwołującego sprawność układu ruchu jest upośledzona w znacznym i nieodwracalnym stopniu uniemożliwiającym prawidłowe funkcjonowanie zawodowe poprzez wykonywanie prac fizycznych. Stwierdzone ograniczenia zakresów ruchów kończyn są wynikiem doznanych urazów ciała i zmian zwyrodnieniowych stawów. Powodują one zarazem przewlekłe dolegliwości bólowe stawów, kończyn i kręgosłupa i nasilają się przy ich obciążeniu fizycznym. Dolegliwości bólowe stanowią główną przyczynę skarg i przyczynę przewlekłego leczenia. Dźwiganie ciężarów, praca w pozycji statycznej i wymagająca pełnego zakresu ruchomości kręgosłupa oraz wiążąca się z dłuższym staniem i chodzeniem są przeciwwskazane jako prowokujące ból i nasilające tempo narastania zmian zwyrodnieniowych w stawach kończyn i kręgosłupie. Żylaki podudzi z przebytym zespołem pozakrzepowym dodatkowo wzmacniają to uzasadnienie. Ze względu na wiek, charakter rozpoznanych schorzeń – wielostawowe, przewlekłe i nieodwracalne oraz wyksztalcenie przekwalifikowanie zawodowe odwołującego jest nieuzasadnione.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.6-9 as/.

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii, kardiologii, neurologii i interny, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego się, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowa opinia została sporządzona zostały przez biegłych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia jest rzetelna, przekonująca i w pełni pozwala ustalić stan zdrowia odwołującego się. Specjaliści wydali opinię po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego, a zatem posiadali kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Ich zbiorcza opinia była spójna i udziela odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii.

Opinia w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. B. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 18 lipca 2013 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też nie, w jakim stopniu, czy też stan jego zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

Sąd w oparciu o opinię biegłych z zakresu chirurgii, neurologii, kardiologii i interny sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej stwierdził u ubezpieczonego istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż odwołujący z uwagi na obecne schorzenia tj. zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowy, zespół bolesnego barku prawego z ograniczeniem ruchomości tego barku, stan po amputacji kciuka lewego z dysfunkcją ruchową tej dłoni, częściowe uszkodzenie nerwu łokciowego lewego na wysokości łokcia, przykurcz zgięciowy palca III prawej dłoni, uogólnione zmiany zwyrodnieniowe stawów kończyn z ograniczeniem ruchomości w dużych stawach kończyn, stan po złamaniu i leczeniu operacyjnym rzepki prawej z dysfunkcją ruchową kolana, przebyte złamania: łopatki prawej, żeber prawych, kłykcia przyśrodkowego piszczeli lewej, stawu skokowego lewego i miednicy, żylaki kończyn dolnych z zespołem pozakrzepowym prawego podudzia i zmianami troficznymi spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności do pracy od daty ustania dotychczasowych świadczeń rentowych tj. od 01.06.2013 r. na stałe.

W świetle opinii biegłych jest bezsporne, iż występujące u odwołującego schorzenia kręgosłupa czynią go częściowo niezdolnym do pracy trwale w zawodzie elektromechanika samochodowe, ślusarza, pracownika fizycznego, a przekwalifikowanie się odwołującego do pracy biorąc pod uwagę jego wykształcenie, wiek oraz stan zdrowia nie jest możliwe i celowe. Stan zdrowia odwołującego dyskwalifikuje go od wykonywania dotychczasowego zatrudnienia i powoduje konieczność dalszego leczenia, a ponadto po uwzględnieniu jego wieku nie rokuje on odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu zawodowym. Odwołujący ma wykształcenie średnie techniczne ale nigdy nie wykonywał pracy biurowej. Dźwiganie ciężarów, praca w pozycji statycznej i wymagająca pełnego zakresu ruchomości kręgosłupa oraz wiążąca się z dłuższym staniem i chodzeniem są przeciwwskazane dla odwołującego jako prowokujące ból i nasilające tempo narastania zmian zwyrodnieniowych w stawach kończyn i kręgosłupie. Schorzenia odwołującego mają charakter wielostawowy, przewlekły i nieodwracalny i nie można spodziewać się poprawy stanu dlatego zasadnym było orzeczenie prawa do renty na stałe.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §2 kpc należało orzec jak sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 18 lipca 2013 r. przyznając odwołującemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.05.2013 r. na stałe.