Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 11 lipca 2013 roku nr (...)

w sprawie Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się Z. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 maja 2013 roku na okres lat dwóch.

Sygn. akt IV U 1402/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 27 czerwca 2014 r.

Decyzją z dnia 11 lipca 2013 r., nr (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił Z. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska
w orzeczeniu z dnia 5 lipca 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł Z. K., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ od 20 lat pobierał rentę, pozostaje w stałym leczeniu w poradni neurologicznej i zdrowia psychicznego, a stan jego zdrowia, pomimo leczenia, nie uległ poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący Z. K., urodzony (...), z zawodu jest mechanikiem i w zawodzie tym pracował. Był też operatorem koparki i kierowcą.

Od 20 lutego 1994 r. odwołujący pobierał rentę inwalidzką według III grupy inwalidów, od 1 września 1996 r. rentę inwalidzką według II grupy inwalidów, od 1 listopada 1998 r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, zaś od 1 czerwca 2002 r. do
30 kwietnia 2013 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 22 kwietnia 2013 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 11 lipca 2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska
w orzeczeniu z dnia 5 lipca 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 5 czerwca 2013 r. rozpoznał u wnioskodawcy:

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii,

-

stan po zabiegu operacyjnym usunięcia dyskopatii L4/L5 w 1984 r.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 5 lipca 2013 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika, rozpoznając u wnioskodawcy:

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego,

-

zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,

-

stan po zabiegu operacyjnym dyskopatii L4/L5 w 1984 r.,

-

bóle i zawroty głowy w wywiadzie,

-

zaburzenia nerwicowe miernie nasilone.

W konsekwencji, Komisja Lekarska ZUS uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 05.06.2013 r.- k. 61 cz. II akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 05.07.2013 r.- k. 63 cz. II akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. S.- specjalisty chirurga ortopedy- traumatologa, lek. med. E. W.specjalisty chorób wewnętrznych i lek. med. J. S.specjalisty neurologa.

W pisemnej opinii z dnia 12 sierpnia 2014 r. biegli chirurg ortopeda- traumatolog, specjalista chorób wewnętrznych i neurolog zdiagnozowali u odwołującego:

-

zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią i ograniczeniem ruchomości kręgosłupa,

-

przewlekły zespół bólowy grzbietu, barków, kończyn dolnych i głowy w wywiadzie.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznali, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii podali, że ogólna sprawność ruchowa badanego jest dobra. Wnioskodawca porusza się samodzielnie. Jego chód jest płynny, a sprawność kończyn, ich siła, zborność i zakres ruchów, poza niewielkim ograniczeniem ruchu w stawie barkowym prawym, dobra. Ruchomość kręgosłupa jest ograniczona (próba palce- podłoga:
30 centymetrów). W obu kończynach dolnych zaznaczone są objawy rozciągowe w postaci objawu Lasequeʼa przy 70 stopniach. Brak jest deficytów siły. Odruchy głębokie są zachowane, a inerwacja paluchów dobra. Nasilenie zmian w zakresie neurologicznym
i układzie ruchu nie jest znaczne i nie czyni badanego osobą niezdolną do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji, za wyjątkiem prac fizycznych ciężkich
i wykonywanych w długotrwałej pozycji wymuszonej. W trakcie badania odnotowano
u opiniowanego podwyższone wartości ciśnienia tętniczego, przy braku jednak uchwytnych powikłań narządowych nadciśnienia i przy wydolnym układzie krążenia. Okoliczność ta jest wskazaniem do przeprowadzenia diagnostyki w kierunku nadciśnienia tętniczego
i ewentualnego wdrożenia leczenia.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 12.08.2014 r.- k. 13-16,

W pisemnej opinii z dnia 25 kwietnia 2014 r. biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:

-

organiczne zaburzenia psychotyczne (głównie omamowe).

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 maja 2013 r. na okres dwóch lat
i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W uzasadnieniu opinii podał, że wnioskodawca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym od 1996 r., początkowo z rozpoznaniem psychozy parafrenicznej, a następnie zespołu paranoidalnego. W 2002 r. rozpoznano u badanego halucynacje katatymiczne psychogenne oraz zaburzenia nerwicowe łagodne, w 2003 r.- halucynacje katatymiczne w przebiegu zaburzeń nerwicowych nasilonych sytuacyjnie, w 2004 r.- halucynacje katatymiczne
w wywiadzie oraz zaburzenia nerwicowe i osobowości, w 2005 r.- schorzenia somatyczne
i nerwicowe lękowe oraz zaburzenia osobowości, w 2006 r.- zaburzenia nerwicowe
w wywiadzie, w 2007 r. i w 2008 r. (zaświadczenie lekarskie)- zespół paranoidalny
i obecność objawów wytwórczych, a w 2011 r. (zaświadczenie lekarskie)- zespół paranoidalny w schizofrenii oraz przewlekłe objawy wytwórcze. W wyniku badania
TK głowy w 2006 r. stwierdzono cechy zaniku korowego mózgu. W trakcie obecnego badania psychiatrycznego rozpoznano u opiniowanego organiczne zaburzenia psychotyczne (głównie omamowe), które upośledzają funkcjonowanie badanego w stopniu znacznym i czynią go osobą częściowo okresowo niezdolną do pracy.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 25.04.2014 r.- k. 22-24,

Sąd w całości podzielił opinię biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, specjalisty chorób wewnętrznych i neurologa oraz opinię biegłego psychiatry uznając, że zawierają one kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinie. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, specjalisty chorób wewnętrznych i neurologa odnośnie zdolności wnioskodawcy do pracy oraz wnioski biegłego psychiatry odnośnie częściowej okresowej niezdolności badanego do pracy zarobkowej. Nadto podkreślić należy, że opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia
i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego.

Żadna ze stron opinii tych nie kwestionowała.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący Z. K. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała, czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego psychiatry, odwołujący
z uwagi na rozpoznane u niego schorzenie w postaci organicznych zaburzeń psychotycznych (głównie omamowych) jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 maja 2013 r. na okres dwóch lat i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Skoro więc zaskarżona przez Z. K. decyzja ZUS Oddział
w T. z dnia 11 lipca 2013 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 107, art. 57 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 maja 2013 r. na okres dwóch lat.