Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2018 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 31 lipca 2017 roku nr (...)

w sprawie A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się A. K. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy począwszy od dnia 18 marca 2017 roku na stałe;

2.  ustala, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz odwołującego się A. K. kwotę 730 złotych (słownie: siedemset trzydzieści złotych 00/10) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IV U 684/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 10 października 2018 r.

Decyzją z dnia 31 lipca 2017 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.), przepisów rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2711 ze zm.), przepisów rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412 ze zm.), przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 166/1 z dnia 30 kwietnia 2004 r.) oraz przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 284/1 z dnia 20 października 2009 r.),
po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 września 2016 r., przyznał A. K. rentę
z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 18 marca 2017 r., tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego, na okres do 31 maja 2019 r.

Od decyzji tej A. K. wywiódł odwołanie, domagając się jej zmiany
i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na stałe. W uzasadnieniu odwołujący podał, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ stan jego zdrowia się pogorszył, o czym świadczą wyniki badań, zaś w Austrii przyznano mu rentę bezterminowo. Do odwołania ubezpieczony dołączył wynik badania cystoskopii z dnia
8 września 2017 r. W piśmie procesowym z dnia 11 stycznia 2018 r. profesjonalny pełnomocnik odwołującego podtrzymał dotychczasowe stanowisko ubezpieczonego, domagając się ponadto zasądzenia na jego rzecz od strony przeciwnej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 27). Na rozprawie w dniu 10 października 2018 r. pełnomocnik sprecyzował żądanie odwołania i wniósł o przyznanie odwołującemu renty
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe (k. 102).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 12 lipca 2017 r. uznała, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy na okres od kwietnia 2016 r. do 31 maja 2019 r. Uwzględniając obowiązujące przepisy, w tym art. 100 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej, Zakład przyznał więc ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy
od 18 marca 2017 r., tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego, na okres do
31 maja 2019 r. Podkreślił też, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący A. K., urodzony w dniu (...), z wykształcenia jest stolarzem montażowym i w zawodzie tym pracował. Był też stolarzem i modelarzem.

W dniu 12 września 2016 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 17 maja 2017 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od kwietnia 2016 r. do 31 maja 2019 r.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do rozpatrzenia przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 12 lipca 2017 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika ZUS.

Na tej podstawie, zaskarżoną decyzją z dnia 31 lipca 2017 r. (...) Oddział w T. przyznał A. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 18 marca 2017 r., tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego, na okres do 31 maja 2019 r.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Biegły specjalista reumatolog, internista zdiagnozował u odwołującego:

-

raka pęcherza moczowego- stan po zabiegu chirurgicznym z późniejszą chemioterapią w stałej kontroli onkologicznej bez cech wznowy procesu nowotworowego,

-

chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią
z nawracającymi zespołami bólowymi bez upośledzenia funkcji.

Z przyczyn reumatologicznych ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy od daty zabiegu i rozpoczęcia leczenia onkologicznego, tj. od kwietnia 2016 r. do 31 maja
2019 r.

Odwołujący uskarża się na przewlekłe bóle kręgosłupa występujące od wielu lat.
Bóle dolnego odcinka kręgosłupa powodowały rwę kulszową, którą leczono szpitalnie
od 9 grudnia 2015 r. do 11 grudnia 2015 r. Ubezpieczony był leczony zabiegami fizykoterapeutycznymi i szczegółowo diagnozowany. Dobrze znosił zastosowaną terapię
i skierowany został do leczenia ambulatoryjnego. W badaniu układu ruchu aktualnie stwierdzono: napięcie mięśni przykręgosłupowych na całej długości kręgosłupa prawidłowe, objaw O. (...),5 cm, objaw S. 4,5 cm, objaw G.-M. ujemny, objaw P. ujemny i brak bolesności punktów V.-F.. Nie stwierdzono obrzęków ani wysięków
w stawach obwodowych. Zakres ruchu w stawach barkowych, łokciowych, nadgarstkowych
i dłoni jest w normie, zaciskanie dłoni zachowane, przeciwstawianie kciuka w normie, a siła mięśni kończyn górnych prawidłowa. Również zakres ruchu w stawach biodrowych jest
w normie, podobnie jak zakres ruchu w stawach kolanowych, skokowych i stóp.
Nie stwierdzono zaników mięśniowych. W wyniku badania MR kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z dnia 1 października 2013 r. stwierdzono chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa
z wielopoziomową dyskopatią ze zwężeniem otworu międzykręgowego L4-L5. Na skutek badań analitycznych z dnia 13 listopada 2017 r. rozpoznano niskie wskaźniki zapalne.
W badaniu neurologicznym nie potwierdzono objawów korzeniowych (próba R. ujemna, objaw szczytowy ujemny, odruchy ścięgniste zachowane, żywe, symetryczne, kręgosłup lędźwiowy bez ograniczenia ruchomości, chód sprawny). Neurologicznie
nie stwierdza się u badanego objawów uszkodzenia układu nerwowego. Nawracająca rwa kulszowa prawostronna na tle zmian dyskopatycznych dolnego odcinka kręgosłupa
i ze zwężeniem otworów międzykręgowych jest przeciwwskazaniem do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i pracy wymagającej schylania, dźwigania, długotrwałej pozycji
w przodopochyleniu, itp.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 06.12.2017 r.- k. 13-16,

Biegły specjalista radioterapeuta- onkolog rozpoznał u odwołującego:

-

raka pęcherza moczowego,

-

stan po dwukrotnych zabiegach (...),

-

stan po chemioterapii,

-

wodonercze,

-

założony cewnik DJ.

Ubezpieczony jest osobą całkowicie trwale niezdolną do pracy od kwietnia 2016 r.

Odwołujący choruje na zaawansowanego raka pęcherza moczowego. Odmawia udzielenia zgody na wykonanie zabiegu operacyjnego. U opiniowanego nastąpił wzrost zaawansowania choroby w przeciągu 1,5 roku- ze stopnia (...) na (...). Wielu chorych
nie godzi się na radykalne wycięcie pęcherza moczowego, bo prowadzi to do ogromnego, trwałego kalectwa, a sama operacja może powodować wiele powikłań. Mocz, po wycięciu pęcherza, można odprowadzać do jelit, zarówno jelita cienkiego, jak i grubego albo też zewnętrznie, wyprowadzając moczowody na skórę brzucha, gdzie stosuje się woreczki podobne do stomijnych- jak w przypadku raka jelita grubego. Zabieg cystektomii
nie wyklucza z definicji wykonywania pracy fizycznej, ale zdarza się niezwykle rzadko,
żeby pacjent po takim zabiegu mógł ją podjąć, głównie ze względu na kalectwo, jakie powoduje i bardzo częste powikłania. Te powikłania, w zależności od sposobu odprowadzenia moczu, to nietrzymanie moczu, zaburzenia mikcji, zakażenia dróg moczowych do urosepsy włącznie, niedobór witaminy B12 i anemia megaloblastczna tym wywołana oraz zaburzenia elektrolitowe. Niezależnie od podjętej przez pacjenta decyzji dotyczącej wyboru leczenia, jest on i będzie trwale, całkowicie niezdolny do pracy. Jeśli nie zostanie wykonana cystektomia, o ile nie jest już na nią zbyt późno, chemioterapia może tylko opóźnić rozwój choroby i na pewno jej nie wyleczy. Ewentualne kolejne próby chemioterapii mogą spowodować okresową remisję, ale choroba i tak będzie postępowała. Gdyby odwołujący poddał się zabiegowi radykalnej cystektomii, biorąc zwłaszcza pod uwagę jego wykształcenie i zawód (stolarz) oraz wiek (60 lat) i stan ogólny, stwierdzić trzeba, że w przypadku w/w jest praktycznie niemożliwy powrót do pracy fizycznej.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 29.04.2018 r.- k. 83-85,

Sąd w całości podzielił opinię biegłego specjalisty reumatologa, internisty oraz biegłego specjalisty radioterapeuty- onkologa uznając, że zawierają one kompleksową
i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a ponadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, że charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki,
przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinie. Dlatego, Sąd podzielił wnioski biegłego specjalisty reumatologa, internisty
o częściowej okresowej niezdolności ubezpieczonego do pracy z przyczyn reumatologicznych oraz wnioski biegłego specjalisty radioterapeuty- onkologa o całkowitej trwałej niezdolności odwołującego do pracy od kwietnia 2016 r. z przyczyn onkologicznych.

Opinia biegłego reumatologa, internisty została zakwestionowana przez pełnomocnika odwołującego, który zakwestionował ustalenia biegłej co do stanu zaawansowania raka pęcherza moczowego u opiniowanego, powołując się na dołączony do odwołania wynik badania cystoskopii z dnia 8 września 2017 r. i treść karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 23 września 2017 r. (k. 27).

Sformułowane przez pełnomocnika odwołującego zarzuty nie miały wpływu
na ogólną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego dokonaną przez tego biegłego. Opinia sądowo- lekarska z dnia 6 grudnia 2017 r. wydana została przez biegłego specjalistę reumatologa, internistę. Lekarz ten w zakresie swojej specjalizacji oceniał więc stan zdrowia odwołującego. Rozpoznał co prawda u badanego raka pęcherza moczowego- stan po zabiegu chirurgicznym z późniejszą chemioterapią w stałej kontroli onkologicznej bez cech wznowy procesu nowotworowego, ale w uzasadnieniu opinii wyraźnie zaznaczył, że głównym schorzeniem powodującym u opiniowanego długotrwałą niezdolność do pracy jest choroba onkologiczna, odnośnie której wypowie się biegły onkolog. Biegły reumatolog, internista
w zakresie swojej specjalizacji rozpoznał u odwołującego chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi bez upośledzenia funkcji i w uzasadnieniu opinii opisał stan zdrowia ubezpieczonego wywołany tym schorzeniem oraz jego wpływ na zdolność ubezpieczonego do pracy. W uzasadnieniu opinii nie odnosił się do choroby nowotworowej, ponieważ
ta dotyczy pęcherza moczowego. Oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w związku
z występowaniem u niego choroby nowotworowej dokonał biegły specjalista radioterapeuta- onkolog, który stwierdził, że z powodu raka pęcherza moczowego, stanu po dwukrotnych zabiegach (...), stanu po chemioterapii, wodonercza i założonego cewnika
DJ ubezpieczony jest osobą całkowicie trwale niezdolną do pracy od kwietnia 2016 r. Opinie
te nie pozostają zatem ze sobą w sprzeczności, ponieważ wydane zostały przez dwóch różnych specjalistów, którzy dokonali oceny stanu zdrowia odwołującego w zakresie własnych specjalizacji. Zadaniem biegłego reumatologa, internisty było ustalenie, czy ze względu
na schorzenie reumatologiczne w postaci choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa lędźwiowego
z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi i stopień jego nasilenia ubezpieczony jest osobą zdolną, czy też niezdolną do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegły reumatolog, internista uznał, że z przyczyn reumatologicznych odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od daty zabiegu
i rozpoczęcia leczenia onkologicznego, tj. od kwietnia 2016 r., na okres do 31 maja 2019 r., którą to ocenę Sąd w pełni podziela.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. z dnia 31 lipca 2017 r. zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.), renta
z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje: 1) renta stała- jeżeli niezdolność do pracy jest trwała; 2) renta okresowa- jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa (art. 59 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy
po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność
do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie, jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia
i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak również możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego specjalisty radioterapeuty- onkologa, odwołujący z powodu raka pęcherza moczowego, stanu po dwukrotnych zabiegach (...), stanu po chemioterapii, wodonercza i założonego cewnika DJ jest osobą całkowicie trwale niezdolną do pracy od kwietnia 2016 r.

Odwołujący choruje na zaawansowanego raka pęcherza moczowego. Odmawia udzielenia zgody na wykonanie zabiegu operacyjnego. Wielu chorych nie godzi się
na radykalne wycięcie pęcherza moczowego, bo prowadzi to do ogromnego, trwałego kalectwa, a sama operacja może powodować wiele powikłań. Mocz, po wycięciu pęcherza, można odprowadzać do jelit, zarówno jelita cienkiego, jak i grubego albo też zewnętrznie, wyprowadzając moczowody na skórę brzucha, gdzie stosuje się woreczki podobne
do stomijnych- jak w przypadku raku jelita grubego. U odwołującego nastąpił wzrost zaawansowania choroby w przeciągu 1,5 roku- ze stopnia (...) na (...). Zabieg cystektomii
nie wyklucza z definicji wykonywania pracy fizycznej, ale zdarza się niezwykle rzadko,
żeby pacjent po takim zabiegu mógł ją podjąć, głównie ze względu na kalectwo, jakie powoduje i bardzo częste powikłania. Te powikłania, w zależności od sposobu odprowadzenia moczu, to nietrzymanie moczu, zaburzenia mikcji, zakażenia dróg moczowych do urosepsy włącznie, niedobór witaminy B12 i anemia megaloblastczna tym wywołana oraz zaburzenia elektrolitowe. Niezależnie od podjętej przez odwołującego decyzji dotyczącej wyboru leczenia, jest on i będzie trwale, całkowicie niezdolny do pracy. Gdyby ubezpieczony poddał się zabiegowi radykalnej cystektomii, biorąc zwłaszcza pod uwagę jego wykształcenie i zawód (stolarz) oraz wiek (60 lat) i stan ogólny, stwierdzić trzeba, że w jego przypadku praktycznie niemożliwy jest powrót do pracy fizycznej.

Skoro więc zaskarżona przez A. K. decyzja (...) Oddział w T. z dnia 31 lipca 2017 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1, art. 59 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 1-2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy począwszy od dnia 18 marca 2017 r., tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego,
na stałe, uwzględniając przepisy art. 100 ust. 2 i art. 59 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalno-rentowej (punkt 1 wyroku).

Jednocześnie, Sąd stwierdził, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność
za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż dokonał niewłaściwej oceny stanu zdrowia badanego. W tym względzie Sąd miał na uwadze przepis
art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie
z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności
za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (ust. 1a). W zdaniu drugim ust. 1a art. 118 ustawy dodano, że organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
21 czerwca 2012 r., III UK 110/11 (Legalis nr 537327), błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu w wykładni
lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez lekarza orzecznika lub głównego lekarza orzecznika oddziału, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (punkt 2 wyroku).

O kosztach procesu odwołującego Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie
art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na koszty te złożyły się: wydatek poniesiony przez odwołującego
za sporządzenie tłumaczenia z języka niemieckiego załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej w kwocie 550,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego ubezpieczonego
w kwocie 180,00 zł, zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Łącznie koszty procesu wyniosły zatem 730,00 zł i taką kwotę Sąd zasądził
od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz odwołującego tytułem zwrotu kosztów procesu, uwzględniając wynik sprawy. Sąd miał jednocześnie na uwadze,
że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych koszty opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa nie stanowią kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw
lub celowej obrony i nie ma podstaw do zasądzenia równowartości tej opłaty od strony przegrywającej proces. Taka opłata byłaby wydatkiem pełnomocnika tej strony i wchodziłaby w skład kosztów procesu, gdyby obowiązek jej uiszczenia wynikał z przepisów obowiązującego prawa. Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 16 listopada
2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1044 ze zm.), nie podlega opłacie skarbowej złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa albo jego odpisu, wypisu lub kopii w sprawach, między innymi, ubezpieczenia społecznego. Niniejsza sprawa, w której przedmiotem sporu jest renta z tytułu niezdolności do pracy, jest sprawą z zakresu ubezpieczenia społecznego, w której nie ma obowiązku uiszczania opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa. Koszty uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, które z mocy ustawy nie podlega tej opłacie, nie stanowią zaś kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony i nie ma podstaw do zasądzenia równowartości tej opłaty od strony przegrywającej proces (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 13 grudnia
2017 r., III UK 8/17, LEX nr 2428769, postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2011 r.
II UZ 15/11, Legalis nr 443692). W kwocie zasądzonej na rzecz odwołującego
od strony przeciwnej tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd nie uwzględnił więc opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.