Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia del.Zbigniew Zabawa

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2020 roku w Tarnowie na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ §1 kpc

sprawy z odwołania R. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 29 maja 2019 roku nr (...)

w sprawie R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie

Sędzia del.Zbigniew Zabawa

Sygn. akt IV U 669/19

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie wydanego na posiedzeniu niejawnym

dnia 30 marca 2020 r.

Decyzją z dnia 29 maja 2019 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.),
po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21.02. 2019 r., odmówił R. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 23.05. 2019 r. uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Decyzja ta została zaskarżona odwołaniem przez odwołującego R. K.. W odwołaniu ubezpieczony domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołująca podała, że nie zgadza się z treścią zaskarżonej decyzji, ponieważ stan zdrowia czyni go osobą niezdolną do pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia komisji lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący R. K. , (...)ukończył zasadniczą szkołę zawodową w zawodzie elektromechanik .Odwołujący w okresie od 1.01.1994 do chwili obecnej pracuje (...) SA na stanowisku operator pakowania technik w pełnym wymiarze czasu pracy .W okresie od 9.04.2018 do 3.04.2019 odwołujący był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego.W dniu 22.02.2019 odwołujący wystąpił z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy .Orzeczeniem z dnia 1.04.2019 lekarz orzecznik ZUS uznał iż odwołujący nie jest niezdolny do pracy .Orzeczeniem z dnia 23.05.2019 Komisja Lekarska ZUS uznała iż odwołujący nie jest niezdolny do pracy . Decyzją z dnia 29 maja 2019 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), odmówił R. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

W okresie od 1.09.1970 do 31.07.1990 odwołujący pracował w Spółdzielni Pracy (...) w B. na stanowisku elektromechanik

Dowód : świadectwo pracy z 26.20.1992 –akta ubezpieczeniowe

W okresie od 1.08.1990 do 12.08.1991 odwołujący prcował w Zakładzie (...) na stanowisku elektromechanika

Dowód: świadectwo pracy z 12.08.1991 –akta ubezpieczeniowe

W okresie od 12.08.1991 do 31.12.1993 pracował w (...) SA na stanowisku operatora

Dowód : zaświadczenie RP-7 z dnia 2.12.2006 –akta ubezpieczeniowe

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u odwołującego niezdolności do pracy zarobkowej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu reumatologii i psychiatrii .

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły reumatolog w opinii pisemnej, rozpoznał u odwołującego:

-

Chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi

-

Chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa piersiowego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi ,

-

Chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi

Odwołujący z powodu rozpoznanych schorzeń nie jest niezdolny do pracy zarobkowej z przyczyn reumatologicznych . Nadto zdaniem biegłego nie zachodzi potrzeba powoływania innych biegłych poza wskazanymi w postanowieniu dowodowym .Funkcja kręgosłupa nie jest istotnie zaburzona Stwierdzona nadmierna kyfoza kręgosłupa piersiowego nie powoduje niezdolności do pracy .Nie stwierdzono obrzęków ani wysięków w stawach obwodowych .Zakres ruchu w stawach barkowych ,łokciowych ,nadgarstkowych i dłoni w normie .Zakresu ruchu w stawach biodrowych w normie.Nie stwierdzono obrzęków ani wysięków w stawach kolanowych zakresu ruchu w normie ,objaw szufladkowy ujemny .Zakres ruchu w stawach skokowych i stóp w normie .Nie stwierdzono zaników mięśniowych . W badaniu fizykalnym nie stwierdzono objawów korzeniowych ,próba R. ujemna ,objaw szczytowy ujemny ,odruchy ścięgniste zachowane ,chód sprawny .Neurologicznie bez objawów uszkodzenia układu nerwowego.

Dowód : opinia biegłego reumatologa k12-14 a.s

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra w opinii pisemnej, nie stwierdził u odwołującego występowania choroby psychicznej ,zaburzen psychicznych ,upośledzenia umysłowego ani innych zakłóceń czynności psychicznych .Odwołujący przebył w 2019 epizod zaburzeń depresyjnych ,aktualnie pełna remisja objawów .Ze względu na stan psychiczny odwołujący jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami

dowód:

-

opinia sądowo – lekarska biegłego psychiatry .- k. 22-23 a.s

Ponieważ biegły psychiatra w opinii zasadniczej na skutek omyłki pisarskiej wskazał inne nazwisko odwołującego to w reakcji na pismo odwołującego z dnia z 24.12.2019 (data wpływu ) biegły sporządził opinię uzupełniającą i sprostował prawidłowe brzmienie nazwiska odwołującego .

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, opinię sądowo - lekarską biegłego reumatologa i psychiatry .

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd podzielił opinię biegłego reumatologa i biegłego psychiatry uznając, że zawierają onekompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a ponadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, że charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasadlogiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających przedmiotowe opinie

Wydana w sprawie opinia biegłego reumatologa nie została zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania .Natomiast uwagi odwołującego skierowane do opinii biegłego psychiatry sprowadzały się do kwestii omyłki pisarskiej w jego nazwisku ,natomiast nie zostały przedstawione merytoryczne zarzuty do konkluzji i wniosków tegoż biegłego .Zatem uwagi odwołującego w tym zakresie nie miały znaczenia orzeczniczego .

Podnieść jednocześnie należy iż wydane w sprawie opinie sądowo – lekarskie biegłych wyjaśniają wszystkie kwestie sporne w sposób pełny, powołując się na rzeczowe, konkretne i przekonujące argumenty. W sposób przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującego.Przdmiotowe opinie odpowiadają też
na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną w sentencji postanowienia o powołaniu biegłych sądoweych . Biegli sądowi na podstawie osobistego badania odwołującego , które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie
z obowiązującymi w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach rentowych, dokonali prawidłowego rozpoznania
i sformułowali ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. Dopuszczając tego rodzaju dowód sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok SN z dnia 27 listopada 1974 r., II CR 748/74, LEX nr 7618, wyroki SA
w Szczecinie: z dnia 13 lutego 2014 r., III AUa 670/13, LEX nr 1441549 i z dnia 18 września 2014 r., III AUa 14/14, LEX nr 1527188). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji,
aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Nadto wskazać należy, że sąd nie może zająć stanowiska odmiennego
co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, innej niż wyrażona w opiniach biegłych (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r., III AUa 1328/17, Legalis nr 1824314).

W postępowaniu odwoławczym od decyzji organu rentowego sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania. Postępowanie sądowe wywołane odwołaniem od decyzji organu rentowego ma na celu ocenę zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez
ten organ. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Taka też zasada obowiązuje w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Postępowanie
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny i służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Ocena stanu zdrowia osoby ubezpieczonej może być więc dokonana wyłącznie na dzień wydania decyzji i tak było w tej sprawie (por. wyroki SA w Szczecinie: z dnia 7 marca
2014 r., III AUa 961/12, Legalis nr 831542 i z dnia 17 stycznia 2013 r., III AUa 669/12, Legalis nr 746445, uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 grudnia 2013 r., III UK 20/13, Legalis nr 1121074).

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. z dnia 5 lipca 2019 r nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolna do pracy oraz kiedy powstała u niej niezdolność do pracy.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), renta
z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a,
pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż
w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje: 1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała; 2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa (art. 59 ust. 1 powołanej na wstępie ustawy).

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy
po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność
do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie, jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia
i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak również możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Biegły reumatolog , rozpoznał u odwołującego:

- Chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi

- Chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa piersiowego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi ,

- Chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią z nawracającymi zespołami bólowymi

Odwołujący z powodu rozpoznanych schorzeń nie jest niezdolny do pracy zarobkowej z przyczyn reumatologicznych . Nadto zdaniem biegłego nie zachodzi potrzeba powoływania innych biegłych poza wskazanymi w postanowieniu dowodowym .Funkcja kręgosłupa nie jest istotnie zaburzona Stwierdzona nadmierna kyfoza kręgosłupa piersiowego nie powoduje niezdolności do pracy .Nie stwierdzono obrzęków ani wysięków w stawach obwodowych .Zakres ruchu w stawach barkowych ,łokciowych ,nadgarstkowych i dłoni w normie .Zakresu ruchu w stawach biodrowych w normie.Nie stwierdzono obrzęków ani wysięków w stawach kolanowych zakresu ruchu w normie ,objaw szufladkowy ujemny .Zakres ruchu w stawach skokowych i stóp w normie .Nie stwierdzono zaników mięśniowych . W badaniu fizykalnym nie stwierdzono objawów korzeniowych ,próba Romberga ujemna ,objaw szczytowy ujemny ,odruchy ścięgniste zachowane ,chód sprawny .Neurologicznie bez objawów uszkodzenia układu nerwowego.

Natomiast biegły psychiatra , nie stwierdził u odwołującego występowania choroby psychicznej ,zaburzeń psychicznych ,upośledzenia umysłowego ani innych zakłóceń czynności psychicznych .Odwołujący przebył w 2019 epizod zaburzeń depresyjnych ,aktualnie pełna remisja objawów .Ze względu na stan psychiczny odwołujący jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami .W takim stanie rzeczy schorzenia zdiagnozowane u odwołującego nie czynią go niezdolnym do pracy zarobkowej ,zatem brak przesłanki w postaci niezdolności do pracy oznacza iż brak jest podstawy prawnej do przyznania odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanki z art. 57 ust 1 pkt 1 w związku z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) w postaci niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 199, poz.1673) i dlatego należało orzec jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c i odwołanie oddalić .

Sąd rozstrzygnął sprawę na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ §1 kpc albowiem żadna ze stron nie złożyła w pierwszym piśmie procesowym wniosku o przeprowadzenie rozprawy ,nadto Sąd uznał na podstawie całokształtu przytoczonych twierdzeń stron oraz przeprowadzonego postępowania dowodowego że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, tym bardziej iż obie strony przedstawiły swoje stanowiska w pismach procesowych

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2018 r. III AUa 1815/17 rozprawę, poza jawnością rozpoznania sprawy, charakteryzuje także to, że realizuje ona m.in. zasadę ustności, koncentracji materiału procesowego, bezpośredniości, kontradyktoryjności. Wyrokowanie na posiedzeniu niejawnym będzie zatem prowadzić do wyłączenia (jak w przypadku jawności oraz ustności) lub ograniczenia (odnośnie kontradyktoryjności) ich stosowania. W przypadku omawianej instytucji chodzi o to, w jakich sytuacjach realizacja dyrektyw wynikających z każdej z powołanych zasad nie będzie konieczna do przeprowadzenia. Jawność, a więc i ustność, nie jest wymagana np. gdy nie ma problemu wiarygodności dowodów czy kwestionowanych faktów i gdy sądy mogą rzetelnie i rozsądnie rozstrzygnąć sprawę na podstawie oświadczeń stron lub pisemnych dokumentów. Ustność postępowania w powołanym przypadku może mieć znaczenie odnośnie roztrząsania wyników postępowania dowodowego oraz głosów stron po zamknięciu rozprawy. Należy jednak wskazać, że konieczność dokonania tych czynności powinna być rozważana w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego i twierdzeń już podniesionych do tej pory przez strony. Przy braku sporu co do dopuszczonych dowodów nie będzie potrzeby roztrząsania wyników postępowania, gdyż jak wyraźnie wynika z brzmienia art. 210 § 3 k.p.c., czynność ta nie ma charakteru obligatoryjnego (tak może być w przypadku przyznania okoliczności faktycznych). Z kolei w przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione