Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Sylwia Wardzała

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 stycznia 2015 roku nr (...)

w sprawie A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się A. K. prawo do emerytury od dnia 20 listopada 2014 roku.

Sygn. akt IV U 337/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 29 grudnia 2015 r.

Decyzją z dnia 30 stycznia 2015 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. z 2004 r. UE L Nr 166, poz. 1 ze zm.), odmówił A. K. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania emerytury na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy emerytalno- rentowej, ponieważ nie osiągnął wieku emerytalnego wynoszącego 66 lat, jak też na podstawie art. 184 tej ustawy w związku
z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie legitymuje się co najmniej 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie stażem w wymiarze 13 lat, 1 miesiąca i 15 dni takiej pracy.

Decyzję tę zaskarżył A. K., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja wydana została przed nadesłaniem zaświadczenia od pracodawcy austriackiego, z którego jednoznacznie wynika, iż na terenie tego kraju w szczególnych warunkach pracował przez 252 miesiące. Wskazał, że doliczając ten okres do okresu pracy w Polsce, wynoszącego
13 lat, 1 miesiąc i 15 dni, jego łączny staż pracy w szczególnych warunkach wynosi ponad
15 lat. Wraz z odwołaniem ubezpieczony przedłożył dokument z dnia 2 marca 2015 r. wydany przez austriacką instytucję ubezpieczeniową, potwierdzający jego okresy ubezpieczeniowe i okresy neutralne na terenie Austrii na dzień 1 kwietnia 2015 r., tj. dzień ustalenia prawa do emerytury w Austrii (k. 3). Na rozprawie w dniu 29 grudnia 2015 r. odwołujący oświadczył, że domaga się uznania za pracę w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1995 r. do 2015 r. Jak podniósł, pracował wówczas w firmie budowlanej jako spawacz w wymiarze 38,5 godziny tygodniowo podkreślając, że jest to standardowy wymiar czasu pracy obowiązujący w Austrii.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podał, że celem uznania zatrudnienia w krajach Unii Europejskiej za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wnioskodawca powinien przedłożyć zaświadczenie od zagranicznego pracodawcy, zawierające informacje dotyczące okresu zatrudnienia, wymiaru czasu pracy, zajmowanego stanowiska, wykonywanych czynności oraz informację, czy praca świadczona była stale. Podkreślił, że odwołanie niczego nowego do sprawy nie wnosi, ponieważ odwołujący przedłożył zaświadczenia od pracodawcy zagranicznego z żądanymi przez ZUS informacjami. Wskazał, że w aktach emerytalno- rentowych znajduje się dokument z dnia 23 stycznia 2015 r. przesłany przez austriacką instytucję ubezpieczeniową, dotyczący okresów zatrudnienia/ubezpieczenia wnioskodawcy na terenie Austrii wraz ze spisem pracodawców, wysokością wynagrodzeń oraz informacjami
o rodzaju wykonywanej pracy. W piśmie tym zawarte są informacje o wykonywaniu przez odwołującego ciężkiej pracy. Brak jest natomiast danych o realizowanych czynnościach, zajmowanych stanowiskach i wymiarze czasu pracy. Organ rentowy podniósł też, że pismem z dnia 31 grudnia 2014 r. odwołujący został pouczony o możliwości i warunkach zaliczenia zatrudnienia w Austrii do stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu) organ rentowy wskazał, że przedłożone przez odwołującego zaświadczenie austriackiego pracodawcy nie ma wpływu na zmianę zaskarżonej decyzji, ponieważ z dokumentu tego nie wynika, w jakim wymiarze czasu pracy zatrudniony był ubezpieczony, nie podano w nim, że pracując na stanowisku ślusarza ubezpieczony wykonywał również prace spawalnicze i nie określono, jakie czynności ubezpieczony realizował w taki sposób, aby możliwe było zakwalifikowanie ich pod odpowiednią pozycję rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
(k. 34-35).

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący A. K., urodzony
(...)w dniu (...) osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udokumentował 27 lat, 9 miesięcy i 15 dni okresów składkowych
i nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat, 1 miesiąca
i 15 dni z tytułu zatrudnienia od 20 sierpnia 1968 r. do 21 października 1981 r.
(z wyłączeniem przerwy w zatrudnieniu po odbyciu służby wojskowej od 15 kwietnia 1972 r. do 3 maja 1972 r.) w (...) S.A. w K. na stanowisku elektromontera instalacji i urządzeń elektroenergetycznych.

We wniosku z dnia 20 listopada 2014 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 stycznia 2014 r. (...) Oddział w T. odmówił A. K. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie jest członkiem OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 1 stycznia 1993 r. do 11 stycznia 1995 r. i od 23 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 1998 r. odwołujący A. K. pracował na terenie Austrii w firmie budowlanej
w ciężkich warunkach. Na co dzień wykonywał pracę spawacza. W latach 1995-1998 pracował przy konstrukcjach metalowych na wysokości 10, 15 i 20 metrów, wykorzystywanych do budowy hal przemysłowych. Ubezpieczony zajmował się spawaniem tych konstrukcji. Spawał na wysokości i na poziomie zerowym. Przez kilka miesięcy pracował też przy demontażu części z azbestu. W tym czasie, zajmował się trochę spawaniem, a w przeważającej części wycinaniem. Odwołujący został co prawda zatrudniony przez pracodawcę austriackiego do pracy na stanowisku ślusarza, ale niedługo po podjęciu pracy, tj. w 1981 albo w 1982 r., ukończył kurs spawalniczy i w latach 1995-1998 pracował jako spawacz. Jego głównym zajęciem było spawanie. W firmie istniał dział spawalniczy,
w którym pracowało pięciu spawaczy. Poza pracami spawalniczymi, szef nie kierował ubezpieczonego do żadnej innej pracy. Prace te odwołujący realizował w pełnym wymiarze godzin. Wykonując prace spawalnicze, ubezpieczony narażony był na wstrząsy przy urządzeniach zwanych „borami", służącymi do wierceń studni głębinowych. Odwołujący wspinał się i chodził po drabinach, dźwigał materiały i narzędzia, był narażony na działanie warunków pogodowych oraz wstrząsy (wiercenia udarowe). Przy pracach spawalniczych
w kontakcie z azbestem konieczne było ponadto noszenie maski ochraniającej drogi oddechowe. Odwołujący podlega austriackim przepisom w sprawie prac i zawodów wykonywanych w ciężkich warunkach. Okresy zatrudnienia według ustawy BUAG (ustawa
o urlopach i odprawach robotników budowlanych) są okresami wykonywania szczególnie ciężkich prac zawodowych i należy je traktować jako okresy wykonywania ciężkiej pracy.

dowód:

-

tłumaczenie pisma słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia
02.03.2015 r.- k. 21-23,

-

tłumaczenie zaświadczenia pracodawcy o zatrudnieniu z dnia 19.05.2015 r.-
k. 26,

-

tłumaczenie dokumentu austriackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia
23 stycznia 2015 r.- k. 64-65 akt ZUS

-

zeznania odwołującego A. K.- 00:19:10-00:29:41,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów i zeznania odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Zeznania odwołującego A. K. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Ubezpieczony wskazał w nich na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące warunków i charakteru pracy wykonywanej w firmie budowlanej na terenie Austrii w latach 1995-1998. Z uwagi na to, że zeznania te były jasne, spójne i rzeczowe, Sąd nie podważał ich wiarygodności w jakimkolwiek zakresie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie jest członkiem OFE.

Rozstrzygnąć natomiast należało, czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co uprawniałoby go do
tzw. wcześniejszej emerytury.

Przed organem rentowym odwołujący wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat, 1 miesiąca i 15 dni z tytułu zatrudnienia od
20 sierpnia 1968 r. do 21 października 1981 r. (z wyłączeniem przerwy w zatrudnieniu po odbyciu służby wojskowej od 15 kwietnia 1972 r. do 3 maja 1972 r.) w (...) S.A. w K. na stanowisku elektromontera instalacji i urządzeń elektroenergetycznych.
Do udowodnienia 15- letniego stażu zabrakło mu zatem 1 roku, 10 miesięcy i 15 dni.

W odwołaniu od zaskarżonej decyzji ubezpieczony domagał się doliczenia mu do uznanego przez organ rentowy stażu pracy w szczególnych warunkach okresu 252 miesięcy pracy w takim charakterze na terenie Austrii, przedkładając pismo austriackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 2 marca 2015 r., wymieniające jego udokumentowane okresy ubezpieczenia i okresy neutralne na terenie Austrii w języku niemieckim. W toku postępowania, Sąd zlecił tłumaczowi przysięgłemu przetłumaczenie tego dokumentu na język polski, jak i zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 19 maja 2015 r., wystawionego przez austriackiego pracodawcę.

W piśmie z dnia 2 marca 2015 r. austriacka instytucja ubezpieczeniowa podała, że od stycznia 1993 r. do grudnia 2013 r. odwołujący podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu społecznym ASVG jako pracownik budowlany BUAK i jest to okres zatrudnienia w sensie rozporządzenia w sprawie pracy wykonywanej w ciężkich warunkach. W zaświadczeniu o zatrudnieniu z dnia 19 maja 2015 r. austriacki pracodawca potwierdził, że od 25 lipca 1985 r. do 11 stycznia 1995 r., od
23 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 2013 r. i od 31 marca 2014 r. do 31 stycznia 2015 r. odwołujący pracował na terenie Austrii w ciężkich warunkach. W piśmie podał, że ubezpieczony musiał wspinać się i chodzić po drabinach, dźwigać materiały i narzędzia, był narażony na działanie warunków pogodowych oraz wstrząsy (wiercenia udarowe). Oprócz tego, wykonywał też prace spawalnicze, przy których z powodu azbestu, konieczne było noszenie maski ochraniającej drogi oddechowe. W piśmie tym zaznaczono, że odwołujący podlega austriackim przepisom w sprawie prac i zawodów wykonywanych w trudnych warunkach.

W niniejszej sprawie ustalić zatem należało, czy okres pracy odwołującego na terenie Austrii może zostać doliczony do udowodnionego przez niego przed organem rentowym stażu pracy w szczególnych warunkach.

Z uwagi na zatrudnienie ubezpieczonego na terenie Austrii, w sprawie znalazły zastosowanie przepisy unijne dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego,
a mianowicie przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004
z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
(Dz. U. z 2004 r. UE L Nr 166, poz. 1 ze zm.), a także rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. z 2009 r. UE L Nr 284, poz. 1 ze zm.).

Jak stanowi art. 51 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, jeżeli ustawodawstwo Państwa Członkowskiego uzależnia przyznanie pewnych świadczeń od spełnienia okresów ubezpieczenia wyłącznie w odniesieniu do określonej pracy najemnej lub na własny rachunek lub w zawodzie, który podlega szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych lub pracujących na własny rachunek, instytucja właściwa tego Państwa Członkowskiego uwzględni okresy spełnione na podstawie ustawodawstwa pozostałych Państw Członkowskich tylko wtedy, gdy zostały one spełnione na podstawie podobnego systemu lub, w przeciwnym razie, w tym samym zawodzie lub, w odpowiednich przypadkach, przy tej samej pracy najemnej lub na własny rachunek.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 15 października 2015 r., sygn. akt III AUa 948/15, którym uchylone zostało orzeczenie Sądu Okręgowego w sprawie IV U 6/15 i poprzedzająca go decyzja organu rentowego,
a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych.
W tamtej sprawie (IV U 6/15) chodziło o prawo do emerytury przy uznaniu za pracę
w szczególnych warunkach okresów przebytych w kraju Unii Europejskiej. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny podał, że przepisy Unii Europejskiej, jakkolwiek nie wprowadzają jednolitych warunków nabywania prawa do świadczeń emerytalno- rentowych, pozostawiając tę kwestię wewnętrznym regulacjom poszczególnych państw członkowskich, to jednak przewidują warunki zaliczania okresów ubezpieczenia w innym państwie członkowskim,
w tym okresów pracy w szczególnych warunkach. Powołując się na przepis art. 51 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia
2004 r. Sąd Apelacyjny podkreślił, że z regulacji tej wynika, iż doliczeniu przy ustalaniu polskiej emerytury podlegają okresy pracy w innym państwie członkowskim i podlegania ubezpieczeniu społecznemu, gdy wykonywana tam praca spełnia warunki do zaliczenia jej do pracy najemnej określonego rodzaju lub w zawodzie, który podlega szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych, według przepisów tego innego państwa członkowskiego. Sąd Apelacyjny zaakcentował, że o powyższym nie może decydować polski organ rentowy, który nie jest uprawniony do stosowania przepisów prawa obowiązującego w innym państwie członkowskim. Dalej wskazał, że potwierdzenie spełnienia okresów ubezpieczenia
w odniesieniu do pracy w szczególnych warunkach, tj. określonej pracy najemnej lub
w zawodzie, który podlega szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych, zaistniałych w innym państwie członkowskim, powinno nastąpić przez instytucję ubezpieczeniową tego państwa członkowskiego.

W tamtej sprawie organ rentowy nie zwracał się do zagranicznej instytucji ubezpieczeniowej o przedłożenie stosownych dokumentów, jednak w tej sprawie ZUS dokumentami takim dysponował.

Po wniesieniu odwołania do Sądu, organ rentowy otrzymał przetłumaczone na język polski dołączone do odwołania pismo austriackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 2 marca 2015 r. Wcześniej zaś, znajdował się już w posiadaniu dokumentu z dnia 23 stycznia 2015 r., potwierdzającego okresy ubezpieczenia wnioskodawcy na terenie Austrii wraz ze spisem pracodawców, wysokością wynagrodzeń i premii. W piśmie z dnia 2 marca 2015 r. austriacka instytucja ubezpieczeniowa poświadczyła okresy ubezpieczeniowe i okresy neutralne odwołującego, a także powołała się na przepisy rozporządzenia o wykonywaniu ciężkiej pracy według ustawodawstwa austriackiego. W piśmie z dnia 23 stycznia 2015 r. podała zaś, że okresy nabyte według ustawy o BUAG, a taka wskazana została w piśmie z dnia 2 marca 2015 r., są okresami wykonywania ciężkiej pracy.

W tej sprawie Sąd dysponował potwierdzeniem instytucji ubezpieczeniowej Austrii, że praca odwołującego od stycznia 1993 r. do grudnia 2013 r. podlegała szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych według austriackiego systemu prawnego. Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z przepisami obowiązującymi w Austrii, praca odwołującego
w tym czasie uznana została za pracę podlegającą szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych w ciężkich warunkach.

Z zeznań odwołującego jasno przy tym wynika, jaką pracę wykonywał i w jakim wymiarze.

Mając na uwadze treść zaświadczenia pracodawcy o zatrudnieniu z dnia 19 maja
2015 r. Sąd przyjął, że pracę w ciężkich warunkach według przepisów obowiązujących
w Austrii odwołujący wykonywał od 1 stycznia 1993 r. do 11 stycznia 1995 r. i od
23 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 1998 r.

Z uwagi na to, że austriacka instytucja ubezpieczeniowa potwierdziła, że praca odwołującego w tym czasie podlegała szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych w ciężkich warunkach, Sąd doliczył wnioskodawcy do udowodnionego przez niego przed organem rentowym okresu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat,
1 miesiąca i 15 dni brakujący do wykazania 15- letniego stażu okres. Biorąc pod uwagę treść zeznań odwołującego, który podał, że spawaczem był w latach 1995-1998, okres pracy odwołującego w szczególnych warunkach znacznie przekracza 15 lat.

W tym stanie faktycznym i prawnym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja (...) Oddział w T. z dnia 30 stycznia 2015 r. nie była zasadna. Na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący wykazał bowiem co najmniej 15- letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Uwzględniając powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu A. K. prawo do emerytury od 20 listopada 2014 r., tj. od daty wniosku.