Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania I. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 21 stycznia 2015 roku nr (...)

w sprawie I. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej I. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 stycznia 2015 roku na okres dwóch lat.

Sygn. akt IVU 251/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 listopada 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 21 stycznia 2015 r. odmówił I. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1440 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 19.01.2015 r. stwierdziła, że odwołująca jest zdolna do pracy.

I. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, iż nie zgadza się z rozstrzygnięciem bowiem wbrew stanowisku organu rentowego, schorzenia psychiczne na które choruje przesądzają, iż nie jest w stanie podjąć zatrudnienia zgodnie z kwalifikacjami.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

I. K. urodzona w dniu (...) r. ma wykształcenie zawodowe o specjalności fryzjer, pracowała jako fryzjer. Odwołująca od 21.03.1995 r. do 31.12.2014 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 10.11.2014 r. złożyła do organu rentowego wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek z dnia 10.11.2014 r. –k. 520 ar).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u I. K. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującej:

- zaburzenia depresyjne i lękowe.

Odwołująca z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia jest częściowo niezdolna do pracy zarobkowej na okres 2 lat od dnia 01.01.2015 r. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca od 1992 r. pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym oraz w terapii psychologicznej z różnymi rozpoznaniami: zaburzenia depresyjne, zespół paranoidalno-depresyjny, zaburzenia lękowe, zaburzenia depresyjno-lękowe. pierwszy napad leku wystąpił w 1992 r. W okresie 23.01.2002 r. -13.03.2002 r. była leczona szpitalnie z rozpoznaniem zaburzeń depresyjno-lękowych. w czasie badań psychologicznych /2000, 2003, 2005, 2007, 2009, 2010, 2011, 2012/ rozpoznawano głębokie zaburzenia osobowości schizotypowe. Wywiad rodzinny obciążony, w najbliższej rodzinie przypadki chorób psychicznych i samobójstw. W czasie obecnego badania w dniu 24.07.2015 r. odwołująca przedstawiła zaświadczenie, z którego wynika, że od 30.06.2015 r. pozostaje w leczeniu szpitalnym przyjęta po próbie samobójczej przez zatrucie lekami. Z wywiadu od odwołującej oraz z dokumentacji medycznej wynika, że od czasu poprzedniego orzekania nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia, nadal występują zaburzenia lękowe z napadami lęku i agorafobią, a ostatnio wystąpiły również tendencje samobójcze, które spowodowały konieczność leczenia odwołującej w warunkach szpitalnych.

Aktualnie stan psychiczny daje podstawę do uznania odwołującej za częściowo niezdolną do pracy okresowo przez okres 2 lat od 01.01.2015 r.

/dowód : opinia sądowo-lekarska z dnia 23.08.2015 r. – k. 13-15 as/

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii. Wydaną w sprawie opinie biegłego psychiatry Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistę z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 k.p.c. i art. 285 k.p.c., a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie I. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 21.01.2015 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczona ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jest zdolna do pracy, jak to wynika z opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłego lekarza psychiatrę. Sąd w oparciu o opinię biegłego stwierdził, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy okresowo na okres 2 lat od dnia 01.01.2015 r. tj. od daty ustania dotychczasowych świadczeń. U odwołującej stwierdza się zaburzenia depresyjne i lękowe.

Odwołująca z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia jest częściowo niezdolna do pracy zarobkowej na okres 2 lat od dnia 01.01.2015 r. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu. Odwołująca od 1992 r. pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym oraz w terapii psychologicznej. W okresie 23.01.2002 r. -13.03.2002 r. była leczona szpitalnie z rozpoznaniem zaburzeń depresyjno-lękowych. w czasie badań psychologicznych /2000, 2003, 2005, 2007, 2009, 2010, 2011, 2012/ rozpoznawano głębokie zaburzenia osobowości schizotypowe. Wywiad rodzinny obciążony, w najbliższej rodzinie przypadki chorób psychicznych i samobójstw. W czasie obecnego badania w dniu 24.07.2015 r. odwołująca przedstawiła zaświadczenie, z którego wynika, że od 30.06.2015 r. pozostaje w leczeniu szpitalnym przyjęta po próbie samobójczej przez zatrucie lekami. Z wywiadu od odwołującej oraz z dokumentacji medycznej wynika, że od czasu poprzedniego orzekania nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia, nadal występują zaburzenia lękowe z napadami lęku i agorafobią, a ostatnio wystąpiły również tendencje samobójcze, które spowodowały konieczność leczenia odwołującej w warunkach szpitalnych. Aktualny stan psychiczny odwołującej powoduje, że nie może wykonywać pracy jako fryzjerka, a jednocześnie powoduje on że przekwalifikowanie zawodowe jest niemożliwe.

W niniejszym przypadku odwołująca spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku i przyznać odwołującej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 01.01.2015 r. na okres 2 lat.