Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: stażysta Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 grudnia 2012 roku nr (...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 87/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 stycznia 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 18 grudnia 2012 r. odmówił J. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 13.12.2012 r. została uznana za zdolną do pracy.

J. S. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Na uzasadnienie podniosła, iż z powodu istniejącej niezdolności do pracy nie jest w stanie podjąć zatrudnienia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. urodzona w dniu (...), z wykształceniem średnim ekonomicznym, pracowała jako kasjer biletowo-bagażowy (...). Odwołująca od dnia 01.02.1994 r. do 31.10.2012 r. pobierała początkowo rentę inwalidzką drugiej grupy zmienioną w rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, następnie od 01.06.2000 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

Odwołująca w dniu 12.09.2012 r. złożyła wniosek o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 12.09.2012 r. –k. 318 ar czI).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u J. S. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii, chirurgii i interny.

Biegły sądowy o specjalności psychiatria na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej stwierdził, że odwołująca choruje na:

- zaburzenia depresyjne nawracające - obecnie łagodne.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegły psychiatra uznał odwołującą za zdolną do pracy zgodnie z kwalifikacjami od dnia 01.11.2012 r.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca była hospitalizowana w oddziale psychiatrycznym w okresie od 09.02.1981-04.03.1981 r. z rozpoznaniem „depresja reaktywna”. Kolejna hospitalizacja miała miejsce w okresie od 07.06.1988 r. do 01.07.1988 r. z rozpoznaniem „ przewlekła reakcja depresyjna adaptacyjna”. Pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 1988 r. z powodu zaburzeń depresyjnych nawracających. Od 1994 r. u odwołującej orzekano niezdolność do pracy zarobkowej z przyczyn psychiatrycznych. Z analizy dokumentacji medycznej wynika, ze przebieg choroby jest zmienny, występują okresy poprawy i zaostrzeń objawów chorobowych. W czasie obecnego badania psychiatrycznego u odwołującej poza nieznacznie obniżonym nastrojem i napędem nie stwierdza się innych odchyleń od stanu prawidłowego. Od czasu poprzedniego orzekania nastąpiła poprawa stanu psychicznego i funkcjonowania. Obecny stan psychiczny i funkcjonowanie nie dają podstaw do uznania jej za niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z poziomem kwalifikacji od dnia 01.11.2012 r.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 13-15 as/

Na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli chirurg i internista w zbiorczej opinii stwierdzili, że J. S. choruje na:

- żylaki kończyn dolnych III stopnia CEAP,

- niedoczynność tarczycy w okresie leczenia substytucyjnego,

- zaburzenia depresyjne nawracające – obecnie łagodne.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującej schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegli uznali, że odwołująca jest zdolna do pracy.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca jest wydolna krążeniowo i oddechowo. Nad polami płucnymi i sercem nie stwierdza się obecności patologicznych zmian osłuchowych. Badaniem przedmiotowym nie stwierdza się dysfunkcji stawów obwodowych i kręgosłupa. Rozpoznane żylaki kończyn dolnych przebiegają bez obrzęków na obwodzie z niewielkimi zmianami troficznymi na stopach. Stwierdzona niedoczynność tarczycy wymaga przewlekłej substytucji hormonalnej, ale nie czyni odwołującej niezdolną do pracy.

(dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 19-21 as).

Organ rentowy nie wniósł żadnych zastrzeżeń do przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów z opinii biegłych lekarzy sądowych, natomiast odwołująca kwestionowała opinię biegłych, nie wniosła jednak żadnych zarzutów natury merytorycznej. Podnosiła, że choruje na trzy schorzenia, potrzebuje środków pieniężnych na leczenie, których z powodu wstrzymania renty nie posiada, a z uwagi na stan zdrowia nie może podjąć pracy.

Opinie biegłych zdaniem Sądu zawierają kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia odwołującej i uwzględniają wpływ wszystkich rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy ocenianą z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu dogłębnej wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób je sporządzających. Wnioski przedmiotowych opinii zostały właściwie sformułowane i umotywowane, zaś sposób dojścia do przedstawionego przez biegłych stanowiska w ocenie Sądu zezwala uznać opinie za jasny, przejrzysty i w pełni wiarygodny dowód sądowo - lekarski.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń do powyższych opinii podniesionych przez odwołującą – bowiem zastrzeżenia te nie miały charakteru merytorycznego. W opiniowaniu sądowo lekarskim istotne znaczenie ma stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Zdaniem Sądu subiektywne odczucia odwołującej muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane co nie zawsze spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza z góry o wadliwości ustaleń poczynionych w toku postępowania.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. S. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 18 grudnia 2012 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczona ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też stan jej zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

W toku postępowania sądowego biegli psychiatra, internista i chirurg wydali opinie w oparciu o badania i dostępną dokumentację medyczną. Sąd uwzględniając treść opinii biegłych stwierdził u odwołującej brak niezdolności do pracy od 01.11.2012 r. jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty. Stwierdzone schorzenia opisane powyżej - obecnie nie uzasadniają uznania J. S. za niezdolną do pracy. Zaburzenia depresyjne nawracające - obecnie łagodne obecnie poza nieznacznie obniżonym nastrojem i napędem nie stwierdza się innych odchyleń od stanu prawidłowego. Z analizy dokumentacji medycznej wynika, że przebieg choroby jest zmienny, występują okresy poprawy i zaostrzeń objawów chorobowych. Od czasu poprzedniego orzekania nastąpiła poprawa stanu psychicznego i funkcjonowania. Odwołująca jest wydolna krążeniowo i oddechowo. Nad polami płucnymi i sercem nie stwierdza się obecności patologicznych zmian osłuchowych. Badaniem przedmiotowym nie stwierdza się dysfunkcji stawów obwodowych i kręgosłupa. Rozpoznane żylaki kończyn dolnych przebiegają bez obrzęków na obwodzie z niewielkimi zmianami troficznymi na stopach. Stwierdzona niedoczynność tarczycy wymaga przewlekłej substytucji hormonalnej, ale nie czyni odwołującej niezdolną do pracy.

Obecny stan zdrowia odwołującej nie uzasadnia uznania odwołującej od dnia 01.11.2012 r. za niezdolną do pracy nawet częściowo. Odwołująca jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami jako pracownik umysłowy - księgowa.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołująca nie spełnia przesłanek z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc należało orzec jak w sentencji wyroku.