Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania F. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 11 grudnia 2013 roku nr (...)

w sprawie F. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się F. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 listopada 2013 na okres lat dwóch.

Sygn. akt IV U 17/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 21 maja 2014 r.

Decyzją z dnia 11 grudnia 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił F. S. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska w orzeczeniu
z dnia 4 grudnia 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł F. S., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ stan zdrowia,
w szczególności psychicznego, uniemożliwia mu wykonywanie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący F. S., urodzony
(...)r., ma wykształcenie zasadnicze zawodowe o specjalności cieśla
i w zawodzie tym pracował. Był też stolarzem, konserwatorem- stolarzem i cieślą- stolarzem.

Od 21 października 2011 r. do 17 kwietnia 2012 r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne, zaś od 18 kwietnia 2012 r. do 31 października 2013 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyznaną mu wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnowie
z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt IV U 614/12.

W dniu 17 września 2013 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 11 grudnia 2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska
w orzeczeniu z dnia 4 grudnia 2013 r. stwierdziła, że w/w nie jest niezdolny do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 6 listopada 2013 r. rozpoznał u wnioskodawcy:

-

dynamiczne zaburzenia nastroju,

-

dyskopatię kręgosłupa L4-S1.

W konsekwencji, uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 4 grudnia 2013 r. rozpoznała u badanego:

-

dystymiczne zaburzenia nastroju, obecnie o obrazie depresji nerwicowej łagodnej,

-

chorobę zwyrodnieniowo- dyskopatyczną kręgosłupa L-S bez dysfunkcji w układzie ruchu, objawy rozciągowe, ubytkowe ujemne,

-

nadciśnienie tętnicze.

W konsekwencji, Komisja Lekarska ZUS uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 06.11.2013 r.- k. 15v cz. II akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 04.12.2013 r.- k. 16-17 cz. II akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego: lek. med. E. N.- specjalisty psychiatry.

Biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:

-

organiczne zaburzenia nastroju.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 listopada 2013 r. na okres dwóch lat i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W uzasadnieniu opinii podał, że wnioskodawca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od kwietnia 2011 r. z powodu zaburzeń depresyjnych. W 1995 r. doznał urazu głowy bez utraty przytomności na skutek upadku z wysokości. Jego matka leczyła się
z powodu depresji i popełniła samobójstwo. Badaniem psychologicznym z 2011 r. i 2013 r. stwierdzono, że poziom inteligencji badanego to pogranicze normy i upośledzenia w stopniu lekkim /II=75,11=73/. Wynik badania MMSE wskazuje na funkcjonowanie na poziomie otępienia w stopniu lekkim (górna granica). Analiza zarówno jakościowych, jak i ilościowych wyników badania psychologicznego wskazuje na cechy zmian organicznych OUN.
W badaniu TK głowy z dnia 16 sierpnia 2011 r. stwierdzono ogniska o charakterze postmalacyjnym (najprawdopodobniej po przebytym niedokrwieniu). W trakcie badania przez konsultanta ZUS z zakresu psychiatrii w dniu 4 kwietnia 2012 r. rozpoznano u opiniowanego dystymię, zaś w dniu 22 października 2013 r. dystymiczne zaburzenia nastroju, obecnie
o obrazie depresji nerwicowej łagodnej. Stwierdzone aktualnie schorzenie w postaci organicznych zaburzeń nastroju z uwagi na stopień jego nasilenia upośledza funkcjonowanie wnioskodawcy w stopniu znacznym. Z uwagi na wiek i rozpoznane chorzenie, przekwalifikowanie zawodowe w przypadku odwołującego jest niemożliwe.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 24.03.2014 r.- k. 7-9,

Sąd w całości podzielił opinię biegłego psychiatry, uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanego u niego schorzenia na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzenia została przez biegłego oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osoby sporządzającej opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłego psychiatry odnośnie częściowej okresowej niezdolności badanego do pracy zarobkowej. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłego sądowego o specjalności adekwatnej do schorzenia zdiagnozowanego u wnioskodawcy. Ponadto, podkreślić należy, iż opiniujący w sprawie biegły swoje ustalenia
i wnioski wywiódł po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonego.

Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący F. S. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała, czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego psychiatry, odwołujący
z uwagi na rozpoznane u niego schorzenie w postaci organicznych zaburzeń nastroju i stopień jego nasilenia, jest osobą częściowo niezdolną do pracy zarobkowej od 1 listopada 2013 r. na okres dwóch lat i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Skoro więc zaskarżona przez F. S. decyzja ZUS Oddział w T.
z dnia 11 grudnia 2013 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia powołane przepisy art. 107, art. 57 ust. 1
w zw. z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 listopada 2013 r. na okres dwóch lat.